ഇതിലേ നടന്നവര്‍
ഇതിലേ നടന്നവര്‍,
ഈമണല്‍ത്തരികളില്‍
മായാത്ത പദമുദ്ര
വീഴ്ത്തിയീ വഴികളി –
ലൂടേ നടന്നവര്‍,
തപ്തമീ മണ്ണിന്‍റെ
പൊള്ളുന്ന ദുഃഖങ്ങള്‍
സ്വന്തമാത്മാവിലേയ്‌ –
ക്കൊപ്പിയെടുത്തവര്‍,
തിരയുള്ള, ചുഴിയുള്ള
കടലിന്‍റെ നടുവിലൂ –
ടൊരു നീലരാത്രിയില്‍
എതിരേ തുഴഞ്ഞവര്‍,
അലിവിന്‍റെ നനവുള്ള
വിരല്‍ മുദ്ര ചാര്‍ത്തിയീ
വഴികളിലിന്നലെ –
യെങ്ങോ മറഞ്ഞവര്‍,
ഒരു നാദധാരയില്‍
സ്വരരാഗ ഗംഗയില്‍
ഒരു നേര്‍ത്ത ലയമാ –
യലിഞ്ഞങ്ങു ചേര്‍ന്നവര്‍,
അവര്‍ പണ്ടു പാടിയ
പഴയ ഗാനങ്ങളെ
പുതിയൊരീണത്തിലായ്‌
തുടരുന്നതെങ്ങിനെ?
അറിയാതെ ഞാനിരിക്കുന്നു.
അവരാണു തന്നതെ –
ന്നോര്‍മ്മകള്‍ക്കീമഴ –
വില്ലെന്നു ഞാനറിഞ്ഞില്ല.
അവരാണു തന്നതെന്‍
കൈകളിലീമുള –
ന്തണ്ടെന്നു ഞാനറിഞ്ഞില്ല.
അവരാണു തന്നതെന്‍
കരളിനീത്തീക്കനല്‍
അതു ഞാനറിഞ്ഞതേയില്ല.
അവരിന്നുമെരിയുന്നു
തിരിനാളമായുള്ളില്‍
അതു മാത്രമാണു ഞാനറിവൂ –
അതുമാത്രം …അതുമാത്രം…അറിവൂ.•
The Mirror does not speak,
But you can hear what it says,
It speaks to your soul
Through that unbroken gaze
Your conscience laid bare,
Through that reflection there,
Four values that remind anew,
That it must begin with you
𝑂𝑢𝑟 ℎ𝑒𝑎𝑟𝑡𝑓𝑒𝑙𝑡 𝑐𝑜𝑛𝑔𝑟𝑎𝑡𝑢𝑙𝑎𝑡𝑖𝑜𝑛𝑠 𝑡𝑜 𝑜𝑢𝑟 𝑏𝑒𝑛𝑒𝑓𝑖𝑐𝑖𝑎𝑟𝑖𝑒𝑠, 𝑀𝑑𝑚 𝑃𝑎𝑛𝑑𝑖𝑡ℎ𝑢𝑟𝑎𝑖 𝑃𝑎𝑟𝑖𝑚𝑎𝑙𝑎 𝑎𝑛𝑑 𝑀𝑑𝑚 𝑅𝑎𝑗𝑒𝑠𝑤𝑎𝑟𝑖 𝑓𝑜𝑟 𝑚𝑎𝑘𝑖𝑛𝑔 𝑖𝑡 𝑡𝑜 𝑡ℎ𝑒 𝑡𝑜𝑝 5 𝑓𝑖𝑛𝑎𝑙𝑖𝑠𝑡𝑠 𝑎𝑡 𝑡ℎ𝑒 29𝑡ℎ 𝐸𝑥𝑒𝑚𝑝𝑙𝑎𝑟𝑦 𝑀𝑜𝑡ℎ𝑒𝑟 𝐴𝑤𝑎𝑟𝑑 (EMA). 𝑇ℎ𝑒 𝑎𝑤𝑎𝑟𝑑 𝑖𝑠 𝑜𝑟𝑔𝑎𝑛𝑖𝑠𝑒𝑑 𝑏𝑦 𝐽𝑎𝑚𝑖𝑦𝑎ℎ 𝑆𝑖𝑛𝑔𝑎𝑝𝑜𝑟𝑒 𝑡𝑜 𝑟𝑒𝑐𝑜𝑔𝑛𝑖𝑠𝑒 𝑚𝑜𝑡ℎ𝑒𝑟𝑠 𝑓𝑟𝑜𝑚 𝑎𝑙𝑙 𝑤𝑎𝑙𝑘𝑠 𝑜𝑓 𝑙𝑖𝑓𝑒 𝑓𝑜𝑟 𝑡ℎ𝑒𝑖𝑟 𝑠𝑒𝑙𝑓𝑙𝑒𝑠𝑠 𝑑𝑒𝑑𝑖𝑐𝑎𝑡𝑖𝑜𝑛 𝑡𝑜 𝑡ℎ𝑒𝑖𝑟 𝑓𝑎𝑚𝑖𝑙𝑖𝑒𝑠.
𝑊𝑒 ℎ𝑜𝑝𝑒 𝑡𝑜 𝑐𝑜𝑛𝑡𝑖𝑛𝑢𝑒 𝑏𝑢𝑖𝑙𝑑𝑖𝑛𝑔 𝑡ℎ𝑒 𝑗𝑜𝑢𝑟𝑛𝑒𝑦 𝑓𝑜𝑟𝑤𝑎𝑟𝑑 𝑓𝑜𝑟 𝑜𝑢𝑟 𝑏𝑒𝑛𝑒𝑓𝑖𝑐𝑖𝑎𝑟𝑖𝑒𝑠 𝑎𝑛𝑑 𝑒𝑚𝑝𝑜𝑤𝑒𝑟 𝑡ℎ𝑒𝑚 𝑡𝑜 𝑏𝑟𝑖𝑛𝑔 𝑡ℎ𝑒𝑖𝑟 𝑎𝑠𝑝𝑖𝑟𝑎𝑡𝑖𝑜𝑛𝑠 𝑡𝑜 𝑓𝑟𝑢𝑖𝑡𝑖𝑜𝑛. 𝑇ℎ𝑎𝑛𝑘 𝑦𝑜𝑢 Jamiyah Singapore 𝑓𝑜𝑟 𝑡ℎ𝑖𝑠 𝑤𝑜𝑛𝑑𝑒𝑟𝑓𝑢𝑙 𝑜𝑝𝑝𝑜𝑟𝑡𝑢𝑛𝑖𝑡𝑦!
One Night, On The Last Train To Jurong
By G. P. Sasidharan
Hurrying through an unusually quiet Raffles Place,
I descended the steep and silent escalator,
to the cavernous belly of the station;
knowing that the last train to Jurong,
would soon be approaching.
I looked up and murmured in relief.
“Ah! Three more minutes.”
Settling on a concrete bench,
I looked around. Two metres away,
stood an old man, fidgeting,
seemingly impatient to get home.
Nearby, two ‘executives’, brief cases in hand,
engaged in an animated, but whispered chat.
As the train arrived and doors slid open,
we hurried into the last coach.
The doors began to slide shut,
as a young couple rushed in,
giggling and hugging each other.
Settling on the vacant seats opposite
and ignoring all else,
they whispered, kissed and cuddled,
as the old man promptly dozed off.
The train sped on,
stopping at stations,
disgorging and picking up weary commuters.
The speeding train kept the couple busy,
as the ‘busy executives’ gazed at them,
grinning, nodding and shaking their heads.
Arriving at Braddell, the old man woke,on cue,
and shuffled out, as the doors opened.
As the train slowed and stopped at Bishan,
the ‘executives’ alighted, albeit reluctantly.
The young man smiled at me.
Returning the gesture, I nodded
as the train sped on.
On reaching Canberra, I stood up,
muttered, “Good night!” and
began the short stroll home.